សាមកុកនិយម

១. យើងមិនអាចចាត់ទុកខ្លួនឯងជាអ្នកចេះ ឬជាអ្នកនិពន្ធ ឬជាអ្នកចិត្តសាស្រ្ត ឬជាអ្នកយុទ្ធសាស្រ្តបាន ដោយគ្រាន់តែអង្គុយសំកុកមើលរឿងសាមកុក រួចហើយចម្លងរឿងសាមកុកចូលសៀវភៅនោះទេ។ ឥរិយាបថអ្នកចេះពិតប្រាកដ ពុំវក់វីនឹងយុទ្ធសាស្រ្តបើកចំហទេ តែគេឱ្យតម្លៃលើសីលធម៌ គុណធម៌ ភាពស្មោះត្រង់ ហើយយុទ្ធសាស្រ្តប្រើតែជាមួយសត្រូវប៉ុនណោះ (ប្រទេសជិតខាង)។

២. អ្នកយុទ្ធសាស្រ្តពិតប្រាកដ គឺត្រូវអាថ៌កំបាំង ស្ងប់ស្ងៀម លាក់ចំណុចខ្លាំង លាក់ចំណុចខ្សោយរបស់ខ្លួន និងបង្ហាញតែអ្វីដែលខ្លួនមានចេតនាចង់ឱ្យមហាជនឃើញប៉ុនណោះ។ ក្នុងសង្គមដែលកំពុងតែបែកបាក់គ្នា យើងពុំគួរសរសេរអត្ថបទណាដែលបង្ហាញពីលក្ខណៈមិនទុកចិត្តគ្នា (ល្បិចកល ចរិតយុទ្ធសាស្រ្តខ្វះភាពស្មោះត្រង់ និងបាតដៃជាខ្នងដៃ) របស់ជាតិសាសន៍មួយឡើយ។

៣. ខ្ញុំតែងតែពិចារណានូវពាក្យមួយឃ្លាដែលថា “ស្លូតស្លាប់ វេចវេរមានភ័ព្វ […]”។ ខ្ញុំមានទស្សនៈយល់ស្របនឹងឡៅ ជឺ ដែលថា “បើទោះបីជាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ក៏ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស គួររក្សាជំហរជាមនុស្សស្មោះត្រង់ជានិច្ចដែរ”។ បើទោះបីជាយើងបានកំពុងរស់នៅក្នុងសង្គមដែលមនុស្សមិនសូវទុកចិត្តគ្នាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែត្រូវរក្សាតម្លៃនៃភាពស្មោះត្រង់ជានិច្ច។

៤. វិស័យសិល្បៈ (ជាពិសេសចម្រៀង) បានកំពុងតែពង្វក់យុវជន ហើយយើងជាអ្នកសរសេរជំនាន់ថ្មី គួរតែមានទស្សនៈវិស័យមួយ ដែលផ្តោតសំខាន់ទៅលើប្រយោជន៍អនាគត បើទោះបីពេលនេះវេទនាបន្តិចក៏ដោយ។ យុទ្ធសាស្រ្តដែលសង្គមត្រូវការ គឺយុទ្ធសាស្រ្តបង្រួមមនុស្សឱ្យខ្លាំងទាំងអស់គ្នា មានប្រៀបទាំងអស់គ្នា តែពុំមែនយុទ្ធអញនិយម ឈ្នះម្នាក់ឯង និងខ្លាំងម្នាក់ឯងនោះទេ៕

..................................

ប្រភព៖ឡាំ លីម