តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោកណ្តោចកណ្តែងទេ?

១. ថ្ងៃមួយមានប្អូនស្រីម្នាក់បានសួរពីទស្សនៈរបស់ខ្ញុំចំពោះសាសនាក្នុងសង្គម វប្បធម៌ក្នុងសង្គម ការឱ្យតម្លៃមនុស្សក្នុងសង្គម ចរិតមនុស្សក្នុងសង្គម។ល។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលនិយាយរៀបរាប់ពីរឿងទាំងអស់នេះ ហើយបន្ទាប់មកនាងក៏បានសួរខ្ញុំមួយសំនួរចុងក្រោយថា “តើខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោកណ្តោចកណ្តែងទេ?”

២. ខ្ញុំតបថា “ខ្ញុំរស់នៅម្នាក់ឯងគត់ តែខ្ញុំពុំឯកោឡើយ ពីព្រោះអ្នកទាំងឡាយណាដែលយល់ពីជីវិត គឺដឹងពីរបៀបរស់”។ រឿងនេះពុំចម្លែកទេដែលសិស្សម្នាក់ធ្លាប់សួរខុងជឺថា “តើអ្វីទៅជាសេចក្តីស្លាប់” ហើយមុនពេលសូក្រាតស្លាប់ សិស្សម្នាក់ក៏ធ្លាប់បានសួរដែរថា “តើលោកគ្រូខ្លាចស្លាប់ទេ?”។ មិនស្គាល់ពីជីវិត ហេតុអ្វីត្រូវឆ្ងល់ពីរឿងស្លាប់ ហើយមិនដឹងថាស្លាប់ជាអ្វីផង តើហេតុអ្វីត្រូវខ្លាចនូវអ្វីដែលខ្លួនមិនដឹង។

៣. ខ្ញុំនឹងឯកោនៅពេលដែលខ្ញុំរស់នៅក្បែរមនុស្សរាប់រយនាក់ តែគ្មាននរណាម្នាក់យល់ពីខ្ញុំសោះ។ មកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាខ្ញុំដើរបានត្រឹមពាក់កណ្តាលផ្លូវសោះ តែខ្ញុំបែរជាមានឱកាសបានមើលឃើញទីបញ្ចប់នៃជីវិតសត្វលោកទៅវិញ។ ក្នុងប្រទេសរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំរស់នៅទីនេះក្នុងនាមជាខ្មែរ តែសម្រាប់ផែនដីនេះនិងចក្រវាលដ៏ធំធេងនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកដំណើរ និងជនបរទេសម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ រយៈពេលមិនយូរទេ ខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅកន្លែងដែលខ្ញុំមិនស្គាល់វិញជាក់ជាពុំខាន។ ទុកឱ្យជនអាក្រក់ហក់លោតសាងបាប ហើយរីករាយនឹងផលផ្លែផ្កាដែលបានពីសេចក្តីអាក្រក់ចុះ តែមិនមែនខ្ញុំឡើយ៕

*អត្ថបទនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីធាតុនាម (វិញ្ញាណ) របស់បុគ្គលម្នាក់ដែលរស់ពុំរណបទាំងស្រុងនឹងវប្បធម៌សង្គមមួយ (បញ្ជ្រាសនឹងវប្បធម៌ ឬរស់ក្រៅប្រអប់វប្បធម៌សង្គមរបស់មនុស្ស)។ ការស្គាល់ខ្លួនឯងដល់ថ្នាក់ស៊ីជម្រៅ តែងធ្វើឱ្យយើងដឹងថាខ្លួនជានរណា ដឹងថាពេលស្លាប់ត្រូវទៅណា ដឹងថាបច្ចុប្បន្នត្រូវរស់នៅបែបណា ធ្វើដំណើរបែបណា និងសាងល្អឬសាងអាក្រក់។ បុគ្គលដែលពុំខ្លាចសូម្បីតែសេចក្តីស្លាប់ តើគេត្រូវខ្លាចអ្វីផ្សេងទៀតទេ? បុគ្គលប្រភេទនេះខ្លាចតែរឿងម្យ៉ាងគត់ គឺរស់នៅប្រឆាំងនឹងច្បាប់ធម្មជាតិ និងរស់នៅប្រឆាំងនឹងសេចក្តីល្អ។ គ្មានអាទិទេពណាអាចសម្លាប់មនុស្សបែបនេះបានទេ ហើយមានតែសេចក្តីល្អម្យ៉ាងគត់ដែលអាចសម្លាប់បុគ្គលប្រភេទនេះបាន។

-------------------------

ប្រភព ឡាំ លីម